gujarati world

પૂતળાં બની શક્યા એ છે નસીબદાર ભૈ
મરવા પછી કંઈ કેટલા તો રોડ થઈ ગયા

આપણે પશ્ચિમપાસેથી ન શીખવા જેવું ઘણું શીખીએ છીએ તેનો ધોખો કરીએ તેના કરતાં શીખવા જેવું ઘણું નથી શીખતા તેનો માતમ મનાવવો જોઇએ.

થોડા સમય પહેલાં ડાયના મૃત્યુબાદની ઘટનાઓ પરનું Queen જોયું, તેમાં બ્રીટનનાં રાણી પોતાની ગાડીમાં એકલાં [આસપાસ રસાલો ન હોય તેમ] ફરવા જતાં જોઇએ ત્યારે આપણને નવાઇ લાગે. આપણે તો તેઓ જ્યારે રાજ્યકર્તા હતા ત્યારે પ્રજાપર પોતાની યાદ અને સત્તા જમાવવા આવાં ગતકડાં કરતાં.

બહેનજીએ જેટલા કરોડ પોતાનાં પુતળાંઓ પાછળ ખર્ચ્યા તેટલા તેઓ જેમનું ભલું કરવાનો [પોતનાં કુટુંબ સિવાય] દાવો કરે છે તેમની શાળાઓ જેવાં પાછળ ખર્ચ્યા હોત તો પણ નામ તો થાત જ અને આપણા જેવાને શાંતિ રહેત.

સચ્ચાઇ એ છે કે પૂતળાં સાથે કેવું વર્તન કરવું તેની પ્રેરણા આવનારી પેઢી મોટે ભાગે માણસો પાસેથી નહીં, પણ પક્ષીઓ પાસેથી ગ્રહણ કરે છે.


બિલકુલ સાચી વાત..

કવિશ્રી ઉશનસે ૧૫-૨-૧૯૫૮માં આ કવિતા લખી હતીઃ

ગાંધીજીને

તમને હજીયે છે આ પ્રજામાં રસ?
આપની જ્યાં ત્યાં ઊભી કરતી પ્રતિમા, બસઃ
તેજમૂર્તિ તાત, આ એવી પ્રજા તમ વારસ,
આદર્શનો અપભ્રંશ જ્યાં છે આરસ!

તે પછી થી તો બેંકોનું રાષ્ટ્રિયકરણ અને રાજાઓનાં સાલિયાણાંથી માંડીને આર્થિક ઉદાહરણને પગલે ૭ થી ૮%નો વૃધ્દિ દર,પૂર્વ પાકિસ્તાનમાંથી બાંગ્લાદેશ થી શ્રી લંકામાંની ભારતીય લશ્કરની કામગીરી, સંસદને ફૂંકી મારવાથી માંડીને મુંબઇપર ત્રણ ત્રણ હુમલા અને એવીતો કેટ કેટલી સફર આપણે કરી, પરંતુ આપણો અપભ્રંશ સુધર્યો છે?