બુંદ જો બન ગઇ મોતી ઉર્ફે કુદરતી ‘લીલા’

રવિવારે ધોધમાર વરસાદ પડ્યો. એટલે વરસાદમાં નહાઇને તાજામાજા થયેલા છોડ જોવા મળ્યા. ગુજરાતી કટારલેખક તરીકે ચિંતન-એટેક આવી જાય એવી સિચ્યુએશન ગણાય. પણ એને બદલે જુદાં જુદાં પાન પર આસન જમાવીને બેઠેલાં વરસાદનાં ટીપાં જોવામાં એટલી મઝા પડી કે ચિંતન-ફિંતન ક્ષુલ્લક લાગે. (જોકે, એ તો અમસ્તું પણ લાગે જ છેઃ-)


ફૂલછોડમાં મારું જ્ઞાન શૂન્યવત્, પણ કુદરતી લીલાની એ જ મઝા છેઃ એના માટે જ્ઞાની ન હોઇએ, તો ફક્ત જિજ્ઞાસુ- પીપાસુ હોવાથી કામ ચાલી જાય છે. વરસાદ ભલે એકસરખો પડ્યો હોય, પણ જુદા જુદા કદ-આકાર-વિન્યાસ ધરાવતાં પાન પર તે કેવી એકદમ અલગ રીતે ઝીલાય છે, એ જોવામાં બહુ આનંદ આવ્યો. અસલ એ અસલ ને તસવીરો એ તસવીરો. છતાં મને આવેલો આનંદ થોડોઘણો તમારા સુધી પણ પહોંચે તો કેવું? એમ વિચારીને લીધેલી આ તસવીરો.

આમને જોઇને તો એવું જ લાગે કે પાન ઉપરનાં જળબિંદુઓ ઉપરથીપડેલાં નહીં, અંદરથી ઉગેલાં છે. પાનની અંદર પથરાયેલા શિરાઓના જાળાની જેમ વરસાદી બિંદુઓ પાનના શરીરનો હિસ્સો હોય એવું જ લાગે. ગમે તેવો ઢાળ આવે તો પણ ઢળે નહીં ને પાન ઊભું હોય તો પણ ટીપાં નીચે પડે નહીં.

આ પાનાં પર જળબિંદુઓની ભાત ખરી, પણ ત્રીજા-ચોથા ધોરણના છોકરાએ દોરવાને બદલે ચીતરી મારી હોય એવી.

...અને પરમહંસ જેવાં ‘સ્થિતપ્રજ્ઞ’ આ પાનાં પર ઝરમર પડે કે રમઝટ, એની સપાટી પરથી જણાય જ નહીં. તેમને જોઇને ટપોરીબોલીમાં કોઇને ‘એ ચીકને’ કહેવાનું મન થઇ આવે.