ડાકોરમાં નહીં, ડાકોરનું દર્શન-1

'શું માંડ્યું છે ભાઇ? ગયા શનિવારે રેશનાલિસ્ટોની બેઠકમાં પ્રવચન ને આ રવિવારે ડાકોર?' એક મિત્રે મજાકમાં ઠપકો આપ્યો.

મારો જવાબ હતોઃ 'રેશનાલિસ્ટોની બેઠકમાં મેં એમ કહ્યું કે હું રેશનાલિસ્ટ નથી...અને ડાકોરમાં હુ આસ્તિક નથી.

વર્ષના વચલા દિવસે થોડા કલાક માટે ક્યારેક ડાકોર જવાનું થાય, ત્યારે એ 'ગોટાનગર' મારું સાસરું હોવા છતાં હું ત્યાં પ્રવાસી તરીકે જ જાઉં છું. એક મહાલોકપ્રિય ગુજરાતી યાત્રાધામના રંગઢંગ એ રીતે જોવાની મને મઝા આવે છે. એમાંથી થોડી સામગ્રી અહીં મૂકી છે. થોડી વધુ તસવીરો ભાગ-2માં.

ગોટાવાળા (ફરસાણવાળા યાર, ગોટાળાવાળા નહીં) મગનલાલ વલ્લભદાસનું ઓછું જાણીતું સર્જનઃ રણછોડરાય મંદિરના મુખ્ય પ્રવેશદ્વારની સામે આવેલી અને ભક્તજનોની નજરથી મોટે ભાગે ઓઝલ રહેલી, મેઘાણીની પંક્તિથી સજ્જ એવી શહીદોની ખાંભી. મંદિરોની જોડે કાશ થોડો આનો પણ મહિમા થતો હોત.

નોટ સો ફાઇન પ્રિન્ટ. પાટિયું કહે છે કે ન્યાતજાતના ભેદભાવ વગર દરેકને આવવાની છૂટ છે.

ગૌશાળાઓ એની જગ્યાએ અને ગાયો એમની જગ્યાએ- એટલે કે રસ્તા પર.

માગ...માગ...માગે તે ભગવાન આપું

માળાઃ પહેરો, વીંટો, લપેટો, ફેરવો...પાંચ-પાંચ રૂપિયા

રામરોટી અને હરામરોટી વચ્ચે શો ફરક? એવો સવાલ ઘણા 'સાધુઓ'ને જોઇને થાય.