‘જી’ ગુજરાતીનું આવજો, રામ રામ

‘આખિર વહી હુઆ જિસકા ખૌફ થા’ એવો ફિલ્મી સંવાદ ‘જી’ના ફેબુ્રઆરી અંકના છેલ્લા પાને મુકાયેલી ‘નોંધશો...જી!’ વાંચીને સાંભર્યો. તેમાં લખ્યા પ્રમાણે, ‘જીનો આ તાજો અંક આપના હાથમાં રમતો આખરી અંક છે...અત્યારે ભલે અમે વિરામ લઇ રહ્યા છીએ પણ કોને ખબર ભવિષ્યમાં સાવ જ નવા રૂપરંગમાં આપની સમક્ષ કંઇક લઇને ફરી હાજર થઇએ!’

વર્ષ ૫૧, અંક ૪, સળંગ અંક ૮૭૬, ફેબુ્રઆરી, ૨૦૦૯- આ ‘જી’નો આંકડાકીય પરિચય. સંસ્થાપકઃ વજુ કોટક અને તંત્રી, મુદ્રક, પ્રકાશકઃ મઘુરી કોટક. આ સત્તાવાર પરિચય. પણ અનેક ફિલ્મપ્રેમીઓ માટે ‘જી’ એટલે હરીશ રધુવંશીનું સ્કોરબોર્ડ, સવાલ-જવાબની કોલમ, વ્રજ શાહના અંગ્રેજી ફિલ્મ વિશેના લેખ, વજુ કોટકનાં પ્રારંભવચનો, અગાઉ આવતા નલિન શાહના જૂના ફિલ્મસંગીત વિશેના (અનુવાદીત) લેખ, રજનીકુમાર પંડ્યાની સિરીઝ, ઇસાક મુજાવરના જૂની ફિલ્મો વિશેના લેખ અને વચ્ચે એક વાર આવેલી દીપક સોલિયાની હપ્તાવાર નવલકથા...

વિનોદ તિવારીના તંત્રીપદ હેઠળ નીકળેલા ‘માઘુરી’ અને પછી ‘પ્રિયા’ જેવાં હિંદી ફિલ્મ સામયિકોની સરખામણીએ ‘જી’ ક્યારેય એક હદથી વધારે સારૂં અથવા ગમે એવું ન થયું. છેલ્લાં વર્ષોમાં તો એનું ફક્ત ખોળીયું રહી ગયું હતું. પણ મિત્રોને કારણે એટલો ખ્યાલ રહેતો હતો કે વયોવૃદ્ધ છતાં ઉત્સાહના ફુવારા જેવાં મઘુરીબહેન ‘જી’નું મુખ્ય ચાલક બળ હતાં.

પંડિતો જેને ‘પસ્તીવૉર’ કહે છે એવો, ગુજરાતી અખબારોમાં રોજિંદી પૂર્તિઓનો રિવાજ શરૂ થયો ત્યારે એવી આશંકા હતી કે સામયિકો (અભિયાન-ચિત્રલેખા) પર તેની અસર પડશે. વાચકોના દુર્ભાગ્યે અને સામયિકોના સદભાગ્યે પૂર્તિઓ ગુણવત્તાની બાબતમાં ખાસ કંઇ ઉકાળી શકી નહીં. પણ શુક્રવારની સિનેમાની પૂર્તિ એ બાબતમાં કદાચ સૌથી વઘુ ઘાતક નીવડી. દર અઠવાડિયે સિનેમાના સટરપટર લેખો, મોટી તસવીરો અને એવો બધો માલ ધરાવતી પૂર્તિઓએ ‘જી’ની હાજરી સહેલાઇથી ભૂલાવી દીધી.

‘જી’ આ કારણથી બંધ થયું હશે એમ માનવાને કારણ નથી. તંત્રીનોંધમાં વ્યક્ત કરાયેલા આશાવાદ પ્રમાણે કદાચ એ બીજા કોઇ સ્વરૂપે અથવા બીજી કોઇ માલિકી હેઠળ ફરી શરૂ પણ થાય. કોઇ પણ પ્રકાશન બંધ થાય ત્યારે તેની સાથે કશો સીધો સંબંધ ન હોય તો પણ હળવી ઠેસ અવશ્ય લાગે છે. ‘જી’ની ગેરહાજરી ભલે ન વરતાય, પણ તેની એક સમયની હાજરી અને ઉપર લખી છે એવી કેટલીક બાબતો કાયમ યાદ રહેશે.