સામાન્ય રીતે બાળવાર્તાઓમાં આવું બઘું બનતું હોય છેઃ એક રાજા હતો. તેના રાજમાં એક તળાવ હતું. લોકો સવાર-સાંજ તળાવના કિનારે હવા ખાવા, ફરવા, આનંદ કરવા જતા હતા. એક દિવસ રાજાને વિચાર આવ્યો કે તળાવને તાળું મારીએ તો? રાજા, વાજા ને વાંદરાં કોને કહ્યાં! રાજાનો હુકમ છૂટ્યો એટલે ખલાસ! તેનો વિરોધ કોણ કરે? ઉલટું, રાજાને પોતાનો તારણહાર માનતી પ્રજા ખુશીથી નાચી ઉઠીઃ જોયું અમારૂં રાજ? કેવું પ્રગતિશીલ! કેવું આઘુનિક! તળાવને તાળાં માર્યાં હોય એવું ક્યાંય સાંભળ્યું છે? પણ અમારા રાજમાં તો તળાવને પણ તાળાં! આને કહેવાય સલામતી! આને કહેવાય પ્રગતિ!
અને પછી શું થયું? કંઇ નહીં. થોડા લોકોએ જીવ બાળ્યો અને બાકીને તળાવના કાંઠે જવા માટે એન્ટ્રી ટિકીટ ખરીદી, અંદર મળતાં વાહિયાત પોપકોર્ન ખાધાં, સોફ્ટ ડ્રિન્ક પીઘું અને રાજાને નિરાંતે રાજ કરવા દીઘું.
***
ઉપરની બાળવાર્તા ખરેખર જીવ બાળે એવી વાસ્તવિકતા છે. હમણાં સુધી આમજનતા માટે ખુલ્લા રહેલા અને અનેક લોકોના પ્રિય સ્થળ એવા કાંકરિયા તળાવના વિકાસના નામે સરકારે તળાવની ફરતે તોતિંગ દરવાજા ઊભા કરી દીધા છે, અંદર પાળી અને ટોય ટ્રેન છે. પણ એ કશામાં ન બેસવું હોય ને કાંકરિયાની લટાર મારવી હોય તો પણ માણસે એન્ટ્રી ટિકીટના દસ રૂપિયા આપવા પડે. તળાવની હવા ખાવાના દસ રૂપિયા. કારણ કે હવામાં પણ પ્રગતિનો અહેસાસ છે. મોર્નંિગ વોક કરનારાએ થોડો કકળાટ કર્યો એટલે સવારમાં ચાર કલાક મફત પ્રવેશ રાખી દીધો. પણ બાકીનો સમય દસ રૂપિયા ખર્ચો ને કાંકરિયા જાવ. દસ રૂપિયા નથી? તો કાંકરિયા તમારા માટે નથી.
સરકાર આવું પગલું લે એ તો આઘાતજનક ખરૂં, પણ આટલા દેખીતા અન્યાયી પગલાંનો કશો વિરોધ ન થાય અને દસ રૂપિયાની ટિકીટ ચાલુ થઇ જાય એ આઘાતજનક ઉપરાંત શરમજનક પણ છે.
આ શરમ થોડીઘણી નિવારવા માટે અમદાવાદના હઠીસિંગ વિઝ્યુઅલ સેન્ટરમાં આ શનિવારે સાંજે પાંચ વાગ્યે એક જાહેર સભા યોજવામાં આવી છે. આર્કિટેક્ટ મિત્ર ઋતુલ જોશી, કવિ-નાટ્યકાર સૌમ્ય જોશી, જિજ્ઞેશ મેવાણી જેવા મિત્રો આ સભા સાથે સંકળાયેલા છે. અમદાવાદમાં રહેતા ઘણા મિત્રોને મણિનગર પરદેશ જેવું કે ગામડા જેવું લાગતું હોય તો પણ, સવાલ કાંકરિયાનો નથી. કોઇ પણ પક્ષની સરકાર દ્વારા સમાજની મિલકતો છીનવવાનો છે. આ મુદ્દે સંમતિ ધરાવતા સૌ શનિવારે સાંજે પાંચ વાગ્યે હઠીસિંગ પર આવી શકે છે.
Atyar sudhi ramanlal soni ni balvarta chini chaumau..ma aa prakarna rajani ane prajani vaat vanchi hati.Tyare khabar nahi k ghar angane pan avu thai shake.Shasak to kai pan kare, e sattadhari che,pan prajamathi viroshno sur pan na uthe e aaghatjanak kahevay kharu pan ethiy mota aaghato haste moe jirvi javani adat padi gayi chhe.
ReplyDeleteI had lost hope and was lamenting the misfortune of Gujarati people and culture for not having an articulate, liberal intellectual of present generation who would be willing to express himself; till the time I discovered the work of Urvish Kothari.
ReplyDeleteAs a Guajarti, it is heartening to feel that one such young man is around in our city.
It would be a realy sad day for me if one day I percieve the flame in him taking different taint than his natural colour of smooth fire, for any reason.
You owe it to us all, especially our kids in future Gujarat, to remain true forever to the Urvish you are today.
Bravo.
Jaydev
By chance,I read in the photos about'Atal express' and wondered how an express named on Atal could be!The light of the engine half lit and the wheels moving extremely slow, taking long pauses while blowing a single whistle?
ReplyDeleteTotally unacceptable. there are two reasons for this. (1) 'pragatishil' people of Ahmedabad think that there is nothing wrong in Rs.10 entry fee (2) 'non-pragatishil' (lower middle class & baarmaasi garib - to be precise) have no voice in society & no unity to oppose. Best & only way to oppose this entry fee is 'saamuhik niyambhang'. I really wish to be there to be the first one to start. Hopefully this blog will start some kind of positive movement to make Kankariya entry free.
ReplyDelete..Hope this discussion session (at Hathisinh) leads to some greater events like disobedience drive...
ReplyDeleteઅમદાવાદના જણ તરીકે આઘાત તો લાગ્યો. વ્યાપારીકરણના પ્રતાપ.
ReplyDeleteપણ કદાચ એમ બને કે, આમ કરીએ તો જ પ્રજાની ટેવો સુધરે? લાખ લોકો ગંદકી કરે અને તે સાફ કરવા હજાર જણનો બીન કાર્યક્ષમ સ્ટાફ રાખવો પડે, એ માહોલ બદલવા કાંઈક તો કરવું પડ્શે ને?
શીક્ષીત , જાગૃત નાગરીકોએ પણ વીચારવાની પધ્ધતી બદલવી પડ્શે.