જોવા જેવી ફિલ્મઃ બ્લડ ડાયમન્ડ

આલિશાન શોરૂમમાં ચમકતા-દમકતા અને ‘ફોર એવર’ ગણાતા હીરા માટે આફ્રિકામાં કેવી ખૂનરેજી થાય છે, એવો આ ફિલ્મનો પ્લોટ જાણ્યા પછી થયું હતું,‘ઠીક છે. જોઇશું ક્યારેક.’ ખૂનખરાબો ખાસ્સા પ્રમાણમાં છે એવું સાંભળીને પણ થયું હતું,‘ચાલશે. નહીં જોવાય તો.’ પણ ફિલ્મ જોયા પછી લાગ્યં કે સંદેશો-બંદેશો ઠીક છે- અમસ્તા પણ આપણે કયા દિવસે થેલી લઇને હીરા ખરીદવા નીકળવાના હતા?- પણ ફિલમ બનાવી છે જોરદાર.

સૌથી વધારે મઝા એ વાતની પડી કે ફિલ્મમાં હીરો, હીરોઇન ને વિલન જેવા તાત્ત્વિક ભેદ નથી. એક માણસને એકંદરે હીરો કહેવો હોય તો કહી શકાય. પણ એમાંથી કોઇ દુનિયા બચાવવા નીકળ્યું નથી. બધામાં સામાન્ય માણસમાં હોય એવી સારપ છે અને એવી ખરાબી પણ છે. એ સૌના સ્વભાવનું ફોકસ (બીજાને) મારી નાખે એવું છે!

‘ટાઇટેનિક’ના ચોકલેટી હીરો લીઓનાર્દો દ કેપ્રીઓ માટે હીરા જ સર્વસ્વ છે. હીરોઇનની ગરજ સારતી રીપોર્ટર કન્યા માટે સ્ટોરી અને તેને લગતા પુરાવા સર્વસ્વ છે, જ્યારે ત્રીજા બરબાદ અને રાનરાન થઇ ગયેલા સ્થાનિક માણસને વિખૂટા પડી ગયેલા પોતાના કુટુંબની તલબ છે. ફિલ્મમાં બાળકોને જે રીતે આતંકવાદી બનાવવામાં આવે છે, તેનું ચિત્રણ સૌથી ખતરનાક અને મગજને ત્રાસ પહોંચાડે એવું છે. એ જ તેનો આશય છે. હિંસા ઘણી બતાવી છે. પણ ફિલ્મના માહોલમાં તે અનુરૂપ છે.

ફિલ્મ જોયા પછી ‘કાગડાકૂતરાના મોતે મરીશ, પણ જીવનભર હીરો ધારણ નહીં કરૂં’ એવી પ્રતિજ્ઞા લેવાનું અપેક્ષિત નથી. છતાં ફિલ્મ દર્શકને ખેંચી લેવાનું અને તેના મનમાં ધૂસી જવાનું કામ કરી જાય છે. એ જ તેની સફળતા છે.